مهتاب شب های بی ماه

گاه بوی هوای تازه میدهد

و گاه رنگ پریدگی گنجشککی بی ماوا

گاه میترسم و گاه خوشحالم

من ولی بی اندازه دلتنگم

دلم را جا گذاشته

میان سینه مرد بلند قامت

و میان دستانش

من او را دوست تر میدارم .....

و سرانجام اینجا تهران است

من در آغوش بهترین

و صدا، صدای زمستان

گاه من می گریم گاه او

چه کنم با این بی بهاری دل

چه کنم با غم غربت و دوری از یار